یکی از معجزات مهجور عالم هستی

نوشتن یک معجزه است و فقط کسانی این معجزه را خواهند دید که اهل‌نوشتن باشند.

یکی از بزرگ‌ترین حکمت‌های زندگی و رازهای عالم هستی «نوشتن» است. اگر کسی قورمه‌سبزی نخورده باشد و شما از خوشمزگی این غذا برای او تعریف کنید، هرگز او طعم واقعی قورمه‌سبزی را تا زمانی که آن را تجربه نکند، نخواهد چشید. نوشتن نیز این‌گونه است.

آن‌قدر در نوشتن، جادو و معجزه نهفته است که فقط کسانی که مدام قلم‌به‌دست هستند این معجزات را درک خواهند کرد؛ بنابراین عمیقاً توصیه می‌کنم نوشتن را جزو برنامه‌های روزانه زندگی‌تان قرار دهید. درست مثل مسواک زدن و غذا خوردن.

آیا ما غذا خوردن را فراموش می‌کنیم؟ خیر؛ زیرا گرسنگی یک نیازی است که اگر رفع نشود برایمان دردآور خواهد بود. ای‌کاش درد ننوشتن ملموس بود تا انسان‌ها هرگز بدون نوشتن روزانه سر بر بالش نگذارند!

در ادامه می‌خواهم چند مورد از خواص شگفت‌انگیز «نوشتن» را بنویسم.

۱-نوشتن یعنی تشریح و تشریح کلید باز شدن هر قفلی است.

احتمالاً بسیار شنیده‌اید که بزرگی گفته است اگر ۶۰ دقیقه برای حل مسئله‌ای زمان داشتم ۵۵ دقیقه آن را صرف صورت‌مسئله و فهمیدن آن می‌کردم و بقیه را برای راهکار می‌گذاشتم. نوشتن دقیقاً چنین خاصیتی دارد و باعث می‌شود جنبه‌های ندیده یک مسئله برای ما آشکار شود.

وقتی درباره موضوعی می‌نویسید، مدام از لایه اول به لایه‌های دوم و سوم و چهارم موضوع حرکت می‌کنید انگار برگ اول کلم را کنار زده و به برگ‌های زیرین دسترسی پیدا می‌کنید. اغلب جنبه‌های مسائل با نوشتن عمیق می‌شوند و قطعاً گوهر و مروارید در عمق یافت می‌شود نه در سطح.

۲-نوشتن بهترین نوع یادگیری است.

حتی رونویسی از یک متن یک پله یادگیری را عمیق‌تر می‌کند؛ بنابراین نوشتن چقدر در بهتر آموختن مؤثر است.

وقتی می‌نویسید گویی نوعی عمل انجام‌شده و همه ما می‌دانیم عمل کردن چقدر در یادگیری مؤثر است. یادش به خیر! تقلب نوشتن دوران مدرسه هم باعث می‌شد تا آن فرمول و مطلب را بیشتر یاد بگیریم؛ زیرا در تقلب، نوشتن وجود دارد.

وقتی آموخته‌هایمان را روی کاغذ می‌نویسم و آن‌ها را ماندگار می‌کنیم، گویی ذهنمان را پاک‌کرده‌ایم و خالی‌شده‌ایم؛ بنابراین دنبال یادگیری مطالب جدیدتر می‌رویم.

۳-نوشتن از جنس خلق است تا مصرف

یکی از عالی‌ترین راه‌های لذت و داشتن احساس خوب، خلق کردن است. وقتی چیزی می‌نویسید دارید یک‌چیز جدید خلق می‌کنید. وقتی چیزی می‌خوانید دارید مصرف می‌کنید؛ بنابراین نوشتن از جنس تولید است و احساس یک تولیدکننده به شما می‌دهد. احساس آفرینش گر بودن و خلق کردن.

یک معمار و بنا، آفرینش گر است زیرا یک ساختمان را خلق کرده است.
یک نقاش، آفرینش گر است زیرا یک اثر را خلق کرده است.
یک نویسنده، آفرینش گر است زیرا یک نوشته را خلق کرده است.

حتی یک آشپز هم آفرینش گر است؛ و چه زیباست آفرینش گری.

۴-نوشتن نوعی تراپی است.

قطعاً نوشتن نوعی درمان است زیرا با نوشتن تو آرام می‌شوی. ترس‌هایت کمرنگ می‌شود. شجاعتت بیشتر می‌شود. نگرانی‌هایت رنگ می‌بازد و دغدغه‌هایت کمتر می‌شود.

نوشتن ذهن شلوغ و پرترافیک تو را خلوت می‌کند.

۵-نوشتن یعنی فکر کردن

همان‌طور که حرف زدن بلند بلند فکر کردن است. نوشتن نیز نوعی فکر کردن است. بارها شده فقط یک پاراگراف مطلب در ذهنم بوده ولی وقتی آن را نوشته‌ام تبدیل به چند پاراگراف شده زیرا حین نوشتن بخش‌های زیادی از مغز فعال می‌شود.

نوشتن چیست

به قول دوستی: نوشتن مسری است! همان‌گونه که خواب خواب می‌آورد. پول پول می‌آورد. شادی شادی می‌آورد. نوشتن هم مطلب می‌آورد!

محمدرضا شعبانعلی چه زیبا می گوید:

۱-پیوسته نوشتن، نعمتی است که اگر در زندگی نصیب کسی شود ناسپاسی است اگر چیز بیشتری طلب کند، چون کلمه مهم‌ترین دستاورد نژاد انسان است و نوشتن فاخرترین کاربرد آن.

۲-نوشتن در فضای مجازی، از هر رزومهٔ دیگری ارزشمندتر است. به قطع یقین، اگر به سال ۷۶ برگردم (ورودی کارشناسی) یا سال ۸۴ (ورودی ارشد) و به من بگویند که بین قبولی در دانشگاه و اجازهٔ نوشتن در فضای مجازی باید یکی را انتخاب کنم، با چیزی که در این ده سال تجربه کردم، لحظه‌ای در رها کردن دانشگاه و شروع به وبلاگ نویسی، تردید نخواهم کرد.

درباره نوشتن از محمدرضا شعبانعلی

معرفی شاهین کلانتری عزیز کسی که الحق  آقای نویسندگی است و بزرگترین مروج نوشتن در ایران.

شدیدا توصیه می کنم نوشته های پرمغز شاهین عزیز و وبسایت او را از دست ندهید.

تمرین نوشتن با شاهین کلانتری

پی نوشت: بخشی از ایده های این مقاله از جمله شماره ۲ و ۳ برداشتی از مطالب شاهین عزیز می باشد.